کلمات مکنونه ۲۵

ای بظاهر آراسته و به باطن کاسته 

مَثل شما مَثل آب تلخ صافی است که کمال لطافت و صفا از آن در ظاهر مشاهده شود، چون به دست صرّاف ذائقهٴ احدیّه افتد قطره‌ای از آن را قبول نفرماید. بلی تجلّی آفتاب در تراب و مِرآت هر دو موجود ولکن از فَرقَدان تا ارض فرق دان بلکه فرق بی‌منتهی در میان.

مَثَل: داستان، حکایت

صرّاف: کسیکه سکه حقیقی را از سکه تقلبی تشخیص میدهد، زرشناس، عیار شناس

ذائقه: حس چشائی، مذاق

احدیه: منسوب به احد، خداوندی، الهی

تجلی: نمودار شدن، جلوه گر شدن - جمع: تجلّیات

تراب: خاک

مِرآت: آینه

فَرقَدان: نام دو ستاره نزدیک به قطب شمال (دو برادر) میباشد. نام هر یک از آندو فَرقَد است.

ارض: زمین

فرق: تفاوت

ای بظاهر آراسته و به باطن کاسته: "آن دسته از علماء دین که بر ضد مظاهر الهیه قیام مینمایند و به طور خاص علماء معرض در ایران که به مخالفت امر و ظلم بر احباء قیام نمودند چنانچه جمال مبارک در لوح سلطان ایران به آن اشاره میفرمایند." ~کنز اسرار، ج۲، ص۹

تجلی آفتاب در تراب و مرآت: در تشریح این فقره حضرت عبدالبهاء در جواب سائلی میفرمایند: "... مقصود این است که در عالم وجود مراتب است. رتبۀ مادون هر قدر ترقی کند به رتبۀ مافوق نرسد بلکه در رتبۀ خویش کمالات نامتناهی است باید در آن ترقی کند. مثلاً جماد هر قدر ترقی کند ممکن نیست که سمع و بصر بیابد. در رتبۀ جمادی ترقی نامتناهی دارد مثلاً ذغال سنگ است به درجۀ الماس رسد ولی سمع و بصر نیابد، در رتبۀ خویش ترقی دارد و همچنین حادث، قدیم نگردد و قدیم، حادث نشود و معنی را در خود خواهی یافت این است که چون آینه صافی گردد و مقابل به آفتاب شود آفتاب را یعنی فیوضات آفتاب را در خود مشاهده کند نه اینکه آفتاب داخل آینه میگردد بلکه آفتاب در ذروه تقدیس خود باقی، نزول و صعودی ندارد." ~کنز اسرار، ج۲، ص ۱۱۷

حضرت بهاءالله در شرح علماء ایران که به ظلم و ستم نسبت به مؤمنین حضرت کردگار قیام نموده اند و در ظاهر به علم و تقوی معروف و در باطن مطیع نفس و هوی میباشند میفرمایند: "مخاطب این بیانات در صحیفۀ مذکوره که به کلمات مکنونه الیوم معروفست قومی هستند که در ظاهر به علم و تقوی معروفند و در باطن مطیع نفس و هوی" ~لوح سلطان ایران