کلمات مکنونه ۴۲

ای بندهٔ من 

دل را از غِلّ پاک کن و بی حسد به بساط قدس اَحد بخرام.

بنده: مخلوق، آفریده

غِلّ: کینه، بغض، دو روئي

بساط: فرش، سفره

قدس: پاک، بهشت

احد: یکتا

بخرام: به آهستگی و با ناز آمدن

حضرت بهاءالله ميفرمايند: "قل الحسد يأ كل الجسد والغيظ يحرق الكبد أن اجتنبوا منهما كما تجتنبون من الأسد...

مضمون: بگو حسادت، جسد انسان را ميخورد و غضب، كبد آدميزاد را ميسوزاند، از هر دوي آنها همانطوري كه ازشير درنده فرار ميكنيد، بپرهيزيد…" ~لوح مبارک طب

حضرت عبدالبهاء میفرمایند: "حسادت چون سمی است که ریشه محبت را فاسد می نماید." ~ فضائل اخلاق ، ص ۹۷

"... کسانی که حقد و حسد و امثال آنرا نسبت به بندهای نشان میدهند، خود را از مقام و موقف خویش محروم میکنند نه شخص دیگری را از مقام خود، چه که آنها نه تنها با اعمال و افعال خود ثابت میکنند که ارزش آنرا ندارند که برای مقامی که برایشان مقدر شده فرا خوانده شوند، بلکه بر این نکته نیز صحه میگذارند که در اولین امتحان دچار لغزش میشوند، یعنی از موفقیت همسایه خود که مسرت خداوند را نیز در پی داشته، نمیتوانند مسرور شوند تنها با چنین مسرتی قلبی و حقیقی است که موهبت الهی میتواند بر قلبی پاک نازل شود.

حسادت ابواب فضل و فیض الهی را مسدود میسازد، و حقد شخص را از وصول به ملکوت ابهی ممنوع میدارد. معاذالله! احدی نمیتواند نفسی را از مقامی که به حق به او تعلق دارد محروم سازد، این مقام تنها در صورت عدم تمایل شخص یا قصور در اجرای اراده الهی، یا با استفاده از امر الهی در جهت تأمین رضایت یا جاه طلبی خود از دست میرود. احدی به جز نفسی منقطع یا قلبی خالص و پاک، جوابی از خداوند نمیگیرد. با اعانت به بنده ای دیگر برای حصول موفقیت در امر الهی، شخص فی الحقیقه اساس موفقیت و اجابت آمالش را می گذارد. جاه طلبی در ساحت الهی موجب نفرت و بیزاری است. " ~ ترجمه، منسوب به حضرت عبدالبهاء در جواب سؤالات دکتر ادوارد گتسینگر، نجم باختر، مجلد ۸، ص ۲۵