کلمات مکنونه ۵۱

ای پسر کنیز من

در فقر، اضطراب نشاید و در غناء اطمینان نباید. هر فقری را غناء در پی و هر غناء را فنا از عقب. ولکن فقر از ما سوی الله نعمتی است بزرگ، حقیر مشمارید. زیرا که در غایت آن غنای بالله رخ بگشاید و در این مقام أنتم الفقرآء مستور و کلمهٴ مبارکهٴ و الله هو الغنی چون صبح صادق از افق قلب عاشق ظاهر و باهر و هویدا و آشکار شود و بر عرش غنا مُتَمَکّن گردد و مقرّ یابد.

اضطراب: پریشان شدن، غمگین شدن

غنا: ثروتمندی، بی نیازی

ماسوی الله: آنچه که غیر از خداو ند است.

حقیر: کوچک، خوار

غایت: نهایت، مقصد

انتم الفقراء: شما فقیر و نیازمندید

و الله هو الغنیّ: و قسم به خداوند که او بی نیاز و توانگر است.

صبح صادق: فجر حقیقی، موقعی که روشنی روز بخوبی آشکار میگردد.

باهر: روشن، آشکار، واضح

هویدا: روشن، واضح

عرش: تخت شاهی، جایگاه مقام الهی

عرش غنا: تخت بی نیازی

مُتَمَکِن: جای گیرنده و مستقر شونده، دارای شأن و مقام

مقّر: جایگاه، محل قرار و اقامت

حضرت عبدالبهاء میفرمایند: "... فقیر صابر بهتر از غنی شاکر است، اما فقیر شاکر بهتر از فقیر صابر است و بهتر از همه غنی منفق است که از امتحان خالص مانده و سبب آسایش نوع انسان گشته. با آنکه شکر سبب ازدیاد نعمت است ولی کمال شکر به انفاق است و مقام انفاق اعظم مقامات، اینست که میفرماید لن تنالو البر حتی تنفقوا مما تحبون..."~ اخلاق بهایی، ص ۵۹

توانگرا دل درویش خود بدست آور

که مخزن زر و کانِ دِرم نخواهد ماند

بر این زرواق زبرجد نوشته اند به زر

که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

حافظ